Ἕνα Ἱερὸ Γεγονὸς Θεολογικῆς Καὶ Ἐκκλησιαστικῆς Σημασίας
Ἡ Ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ποὺ ἐτελέσθη στὶς 26 Σεπτεμβρίου 1964, δὲν ἀποτελεῖ μόνον ἕνα ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ἢ ἕνα ἐθνικὸ καὶ πολιτιστικὸ σύμβολο, ἀλλὰ βαθὺ θεολογικὸ σημεῖο, ἕνα μυστήριο παρουσίας καὶ ἀναστάσιμης μνήμης ποὺ ἐνεργεῖ στὸν παρόντα χρόνο, ὡς διαρκὴς μαρτυρία τῆς ἁγιότητας, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνότητας.
Ἡ ἀνακομιδὴ λειψάνου – καὶ δη τῆς τίμιας Κάρας ἑνὸς Ἀποστόλου – δὲν εἶναι ἀπλὰ μία ἱστορικὴ μεταφορά. Εἶναι λειτουργικὴ ἀναβίωσις, καταξίωσις τοῦ σώματος τοῦ Ἁγίου ὡς «σώματος πνευματικοῦ» (Α’ Κορ. 15,44), ποὺ ζεῖ ἐν Χριστῷ, ἐνεργεῖ, θαυματουργεῖ, παρηγορεῖ, ἐνισχύει, καὶ συμπροσεύχεται ὑπὲρ τοῦ κόσμου.
Οἱ Ἅγιοι στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία δὲν ἀνήκουν στὸ παρελθόν. Οὔτε ἀντιπροσωπεύουν μία ἱστορικὴ μνήμη. Εἶναι ζῶντες ἐν τῷ Χριστῷ, σωματικὰ ἀναστημένοι μέλλοντες τῆς γενικῆς ἀναστάσεως. Τὰ λείψανά τους δὲν εἶναι κατάλοιπα, ἀλλὰ ἱερὰ σκεύη θείας ἐνεργείας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀνακομιδὴ τῆς Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα εἶναι ἔκφραση τῆς Ὀρθοδόξου ἐσχατολογικῆς πίστεως.
Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας εἶναι ὁ πρῶτος καλεσμένος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Πρωτόκλητος, ποὺ ἤκουσε τὸ κάλεσμα: «Δεῦτε ὀπίσω μου» καὶ ἀνταποκρίθηκε ἀμέσως. Ἡ ἀποστολὴ του δὲν περιορίστηκε στὴ Γαλιλαία ἢ τὴν Παλαιστίνη, ἀλλὰ ἐπεκτάθηκε ὡς τὰ πέρατα τῆς τότε οἰκουμένης – καὶ ἐπισφραγίστηκε στὴν Πάτρα, ὅπου καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο ἐπὶ σταυροῦ σχήματος Χ.
Μὲ τὸ μαρτύριό του ὁ Ἀνδρέας δὲν ἔγινε ἀπλῶς θύμα, ἀλλὰ θύτης τοῦ ἰδίου ἑαυτοῦ διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, κατά τὸ πρότυπο τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου. Κατὰ τὸν ἅγιον Γρηγόριο Νύσσης, «Ὁ μάρτυρας ἀναπληροῖ τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ».
Ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως γνωρίζουμε ὅτι ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου ἐτεθησαυρίσθη στὴν Πάτρα, τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του. Ὅμως, ἐξ αἰτίας τῆς προελάσεως τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ Θωμᾶς Παλαιολόγος, τελευταῖος δεσπότης τοῦ Μορέως, μετέφερε τὸ 1462 τὴν Τιμίαν Κάραν στὴν Ρώμη, ὡς ἱερὸ κειμήλιο καὶ ἱκεσία βοήθειας στὸν Πάπα καὶ στὴ Δύση.
Ἡ Κάρα ἐφυλάχθη στὴ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Πέτρου ἐπὶ πέντε αἰῶνες, ἕως ὅτου, τὸ 1964, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ ΣΤ’, ἀνταποκρινόμενος σὲ σχετικὰ αἰτήματα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ σὲ πνεῦμα προσεγγίσεως καὶ ἀδελφοσύνης, ἀπέστειλε ἐπισήμως τὴν Τιμίαν Κάραν στὴν Πάτρα, ὅπου ἐνθρονίστηκε μετὰ μεγίστης λαμπρότητος στὸν νεόδμητο τότε Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου
Ἡ Τιμία Κάρα τοῦ Ἁγίου δὲν εἶναι ἀπλῶς ἐνθύμιο ἢ κειμήλιο. Εἶναι ἡ ζώσα παρουσία τοῦ Ἁγίου στὸν τόπο του, ἡ ἀνάμνησις ἐνεργείας, ὄχι ἀναμνηστικὴ ἀλλὰ σωτηριολογική. Μέσα ἀπὸ τὴν Κάρα, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας εἶναι παρὼν, προσεύχεται, ἰᾶται, θαυματουργεῖ, ἀναγεννᾷ τὴν πίστιν τοῦ λαοῦ. Σαν μία διαρκὴς θεία λειτουργ
ία, ἡ παρουσία τοῦ λειψάνου ἐκφράζει τὴ λειτουργικὴ συνέχεια ἑνὸς μυστηρίου: τοῦ σώματος ποὺ προσφέρθηκε ἐν ἀγάπῃ, καὶ τώρα κοινωνεῖ τοῦ Χριστοῦ.
Ἐν μὲσῳ ἀποστασίας, ἀποϊερὼν καὶ ἀθεϊστικῆς νεωτερικότητος, ἡ ἐπιστροφὴ τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου εἶναι ἀντίσταση μνήμης, ἀνάκτηση πνευματικῆς ἐλπίδας, καὶ μαρτυρία ὅτι ὁ Χριστὸς νικᾷ κατὰ τῶν ἐποχῶν. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος ποὺ ἐπανέρχεται στὸν λαὸ του, ὅπως ὁ Κύριος ἐπανέρχεται στὴν Ἐμμαοῦν, καὶ ἐνισχύει τὴν πορεία μας.
Ἐπιπλέον, στὸν διαχριστιανικὸ διάλογο, ἡ ἀνακομιδὴ σηματοδοτεῖ μία γνήσια προσέγγιση, χωρὶς συμβιβασμὸ τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ μὲ σεβασμὸ στὴν κοινὴ ἀποστολικὴ ρίζα. Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ὡς ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτελεῖ σύνδεσμο ἀνάμεσα ἀνατολῆς καὶ δύσης, σιωπηλὸν πρότυπο ἐνότητος ἐν ἀληθείᾳ.
Ἡ Ἀνακομιδὴ τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου δὲν ἀποτελεῖ μίαν ἀναδρομὴ στὸ παρελθόν, ἀλλὰ προφητικὸ ἔργο, μυστήριο ἐκκλησιοποίησης, καὶ μέθεξη στὴν ἀναστάσιμη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.
Ὅπως ἐν τῷ Ἀποστόλῳ Παύλῳ γράφεται, «Ἐν τοῖς ἁγίοις ἐθαυμάσθη ὁ Θεός» (Ψαλμὸς 67:36). Καὶ πράγματι, ἐν τῷ λειψάνῳ τοῦ Πρωτοκλήτου, ὁ Θεὸς ἐθαυμάσθη, ἐδοξάσθη, καὶ συνεχίζει νὰ ἐνεργεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του.
.jpg)
.jpg)
