Κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη ενός από τους πιο αγαπημένους Αγίους της Ορθοδοξίας: του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας. Η μορφή του συνδυάζει αρμονικά την ποιμαντική αγάπη, την πατρική φροντίδα, την ανιδιοτελή ελεημοσύνη και την ακλόνητη πίστη, καθιστώντας τον Άγιο Νικόλαο έναν διαχρονικό φάρο χριστιανικής ζωής και ταπεινής προσφοράς.
Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα στη Μικρά Ασία, στην πόλη Πάταρα της Λυκίας. Από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για την ευσέβεια και την αγάπη του προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Έμεινε ορφανός και κληρονόμησε μεγάλη περιουσία, την οποία διέθεσε εξ ολοκλήρου για τη βοήθεια φτωχών και αναξιοπαθούντων, χωρίς να επιδιώξει καμία αναγνώριση. Η φιλανθρωπία του δεν ήταν επίδειξη, αλλά σιωπηλή διακονία, γεμάτη καλοσύνη, ταπείνωση και διάκριση.
Κατά τη διάρκεια των διωγμών των χριστιανών από τον Διοκλητιανό, ο Άγιος φυλακίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του, αλλά δεν λύγισε. Μετά την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αναδείχθηκε Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, όπου υπηρέτησε με απαράμιλλη αγάπη και αυταπάρνηση τον λαό του Θεού. Ήταν προστάτης των αδικουμένων, υπερασπιστής των αθώων, παρηγορητής των θλιμμένων και καταφύγιο των φτωχών. Έμεινε γνωστός και για το θαύμα της διάσωσης τριών αθώων στρατιωτών, τους οποίους απάλλαξε από άδικη καταδίκη σε θάνατο.
Η Εκκλησία μας τον τιμά και ως θαυματουργό, καθώς πολλές είναι οι επεμβάσεις του με τη χάρη του Θεού. Ιδιαίτερη είναι η σχέση του με τη θάλασσα. Πολλοί ναυτικοί τον θεωρούν προστάτη και φύλακά τους, και δεν είναι λίγες οι φορές που προσεύχονται σ’ αυτόν κατά τις δύσκολες ώρες των ταξιδιών τους. Γι’ αυτό και συχνά τον προσφωνούν ως «Άγιο των θαλασσινών», με ναούς του να βρίσκονται σε λιμάνια, παραθαλάσσιες περιοχές και νησιά.
Ο Άγιος Νικόλαος συμμετείχε και στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325 μ.Χ., όπου υπερασπίστηκε με σθένος την Ορθόδοξη πίστη απέναντι στις αιρέσεις της εποχής, ιδιαίτερα κατά του Αρείου. Αν και υπήρξε άνθρωπος ειρηνικός και πράος, δεν δίστασε να δείξει αποφασιστικότητα όταν η αλήθεια της πίστης κινδύνευε. Αυτό μαρτυρεί όχι σκληρότητα, αλλά φλογερή αγάπη για την Εκκλησία και τον Χριστό.
Ο Άγιος κοιμήθηκε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα. Το άγιο λείψανό του παρέμεινε στις Μύρες μέχρι τον 11ο αιώνα, οπότε και μεταφέρθηκε στο Μπάρι της Ιταλίας για να προστατευθεί από τις επιδρομές των Σαρακηνών. Μέχρι σήμερα, η ευλάβεια προς τον Άγιο Νικόλαο παραμένει ισχυρή, όχι μόνο στον Ορθόδοξο κόσμο αλλά και στη Δύση. Μάλιστα, στο δυτικό εορτολόγιο, από τη μορφή του Αγίου Νικολάου εμπνεύστηκε η μορφή του «Santa Claus», αν και η εμπορευματοποίηση του τελευταίου έχει αλλοιώσει την αυθεντική χριστιανική του ουσία.
Για την Ορθόδοξη παράδοση, όμως, ο Άγιος Νικόλαος δεν είναι παραμυθένια φιγούρα. Είναι παράδειγμα αγίου ποιμένα, προστάτη, φίλου του Χριστού και φίλου του ανθρώπου. Η ζωή του είναι ένα διαρκές κάλεσμα προς όλους μας: να ζούμε με πίστη, ταπεινότητα, προσφορά και ανιδιοτελή αγάπη. Ο Άγιος δεν δίδαξε μόνο με λόγια, αλλά κυρίως με το παράδειγμά του. Ήταν αυτό που πίστευε και έπραττε αυτό που κήρυττε.
Ας προσευχηθούμε, λοιπόν, στον Άγιο Νικόλαο, ζητώντας την πρεσβεία του. Ειδικά στις μέρες μας, όπου περισσεύουν η αδιαφορία, η μοναξιά και η κρίση αξιών, η παρουσία ενός Αγίου που αγάπησε βαθιά τον Θεό και τον άνθρωπο, μπορεί να γίνει για όλους μας πνευματική πυξίδα και εσωτερικό λιμάνι ηρεμίας.
