Η Θεσσαλονίκη, η πόλη των Αγίων, έχει τη μεγάλη τιμή να προστατεύεται εδώ και αιώνες από τον Άγιό της: τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη. Ο Ιερός Ναός του, χτισμένος στην καρδιά της πόλης, δεν αποτελεί μόνο αρχιτεκτονικό στολίδι ή μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά είναι κυρίως τόπος ζωντανής παρουσίας, πνευματικής παρηγοριάς και θαυματουργίας.
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη γύρω στο 280 μ.Χ. από επιφανή οικογένεια, ευγενή και βαθιά πιστή. Οι γονείς του, αν και ζούσαν σε καιρούς διωγμών κατά των Χριστιανών, μετέδωσαν στον Δημήτριο την πίστη στον Χριστό. Ήταν νέος, ωραίος, δυνατός στο σώμα και στη ψυχή, και σύντομα ξεχώρισε για τη σοφία και την αρετή του. Λόγω της στρατιωτικής του αξίας και της γενναιότητάς του, ορίστηκε ως δοῦκας (διοικητής) της Θεσσαλονίκης από τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό.
Όμως ο Δημήτριος δεν απέκρυψε την πίστη του στον Χριστό. Αντίθετα, την ομολόγησε με παρρησία και δίδασκε τους Χριστιανούς της πόλης με ζήλο και αγάπη. Η στάση του αυτή προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορα. Όταν ο Μαξιμιανός επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη και έμαθε ότι ο Δημήτριος ήταν Χριστιανός, τον συνέλαβε και τον έκλεισε στη φυλακή.
Εκεί, στο σκοτεινό κελί, προσευχόταν ακατάπαυστα. Λίγο πριν τον μαρτυρικό του θάνατο, δέχτηκε την επίσκεψη του νεαρού Νέστορα, ο οποίος ζήτησε την ευχή του για να νικήσει τον γίγαντα Λυαίο, μονομάχο του αυτοκράτορα. Ο Άγιος τον ευλόγησε και του είπε: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και για τον Χριστό θα μαρτυρήσεις». Πράγματι, ο Νέστορας νίκησε, προκαλώντας την οργή του αυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε τη θανάτωση τόσο του Νέστορα όσο και του Δημητρίου.
Ο Άγιος δέχθηκε το μαρτυρικό του τέλος με λόγχη, μέσα στο κελί του, και η γη της Θεσσαλονίκης έγινε ποτισμένη με το αίμα του. Από τον τάφο του άρχισε να αναβλύζει μύρο, ευωδιαστό και θαυματουργό, γι' αυτό και ονομάστηκε Μυροβλύτης. Οι πιστοί προσέτρεχαν στο μνήμα του και λάμβαναν ιάσεις ψυχών και σωμάτων. Η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλη τη Χριστιανοσύνη.
Η αγάπη των Θεσσαλονικέων προς τον Άγιο Δημήτριο εκδηλώθηκε έμπρακτα μέσα στους αιώνες, με την ανέγερση και διαρκή φροντίδα του περίλαμπρου Ναού του, ο οποίος δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Ο πρώτος ναός ανεγέρθηκε τον 5ο αιώνα μ.Χ. από τον έπαρχο Λεόντιο, επάνω στο σημείο του μαρτυρίου του Αγίου, ακριβώς εκεί όπου σήμερα σώζεται ο υπόγειος χώρος του κελιού και του τάφου του.
Ο ναός καταστράφηκε αρκετές φορές, κυρίως από πυρκαγιές και σεισμούς, αλλά πάντοτε αναγεννιόταν. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας μετατράπηκε σε τζαμί, αλλά μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης επανήλθε στη χριστιανική λατρεία. Σήμερα ο ναός διατηρεί τη μορφή πεντάκλιτης βασιλικής, με μαρμάρινους κίονες, υπέροχα ψηφιδωτά και πολύτιμα κειμήλια. Στο εσωτερικό του ναού, στον βόρειο τοίχο, φυλάσσεται το τίμιο λείψανο του Αγίου Δημητρίου, σε αργυρή λάρνακα, δίπλα στον τόπο του μαρτυρίου του.
Το εσωτερικό του ναού αποπνέει ιερότητα και δέος. Χιλιάδες πιστοί, από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, προσέρχονται καθημερινά για να ανάψουν ένα κερί, να προσκυνήσουν τον Άγιο, να ζητήσουν την πρεσβεία και την προστασία του. Κατά την ημέρα της εορτής του, στις 26 Οκτωβρίου, η πόλη ολόκληρη μετατρέπεται σε ένα λαμπρό προσκύνημα. Λιτανείες, αγρυπνίες, Θείες Λειτουργίες και προσευχές υψώνονται προς τον ουρανό, ευχαριστώντας τον Θεό για το μεγάλο αυτό δώρο: τον Άγιο Δημήτριο, τον Μυροβλύτη, τον φρουρό της Θεσσαλονίκης, τον προστάτη των νέων, τον ακοίμητο πρεσβευτή υπέρ πάντων.
Το οδοιπορικό στον Άγιο Δημήτριο δεν είναι απλώς μία επίσκεψη σε έναν σπουδαίο ναό. Είναι μία πνευματική επιστροφή στις ρίζες της πίστης μας, στη μαρτυρική και θριαμβεύουσα Εκκλησία. Είναι ένα κάλεσμα να ζήσουμε με θάρρος, ομολογία και αγάπη, όπως ο Άγιος μας δίδαξε με τη ζωή του. Είναι μια πρόσκληση να μεταμορφώσουμε τη δική μας ψυχή σε ναό του Αγίου Πνεύματος, ώστε να γίνει κι αυτή φορέας πίστεως, ειρήνης και μαρτυρίας.
Άγιε Δημήτριε, στρατιώτα του Χριστού και μυροβλύτα θαυματουργέ, πρέσβευε υπέρ ημών!